بچه‌های ۷ تا ۱۴ سال وارد دنیای جدیدی میشن.
پر از سوال، احساسات پیچیده و گاهی هم لجبازی.
واقعاً باید به همه حرف‌هاشون گوش بدیم؟ یا بعضی وقتا لازمه بگیم: کافیه دیگه، برو تو اتاقت!؟
چطور می‌تونیم بین گوش دادن، راهنمایی کردن و تعیین حد و مرز تعادل برقرار کنیم؟
ممنون از همه
برای ارسال پاسخ لطفاً عضو شوید یا وارد شوید.
ورود / عضویت
سوال امروز زیاد جواب دادم :))
مختصر بگم که باید بهشون گوش بدیم، ولی اگه یه بار دیگه ازم سوالای عجیب غریب بپرسه، خودم میرمتو اتاقم!
راستش من که دو تا بچه داشتم تو بازه سنی ۷ تا ۱۴ سال، اینجوری عمل کردم و جواب داد:
گوش دادن بدون قضاوت
یادمه که هر بار با هزار چرا و چطوری سمت من میومدن، سعی می کردم با حوصله بشینم و حرفاشون رو کامل بشنوم. حتی اگه موضوعشون تکراری بود یا از نظر من ساده بود، صرف اینکه حس کنن کسی واقعاً گوش میده کلی بهشون آرامش می داد.
قوانین شفاف و ثابت
من یه سری قوانین خونگی داشتم—مثلاً ساعت تکلیف، محدودیت موبایل—و از اول مشخص بود که تا وقتی قانون رعایت نشه خبری از بازی نیست. بچه ها اول شاید غر می زدن، ولی کم کم فهمیدن قانون یعنی احترام متقابل.
احترام تو کلام و رفتار
سعی می کردم همیشه آرام و مودب باهاشون حرف بزنم، حتی وقتی وسط دعوا یا لجبازی بودن. این باعث شد یاد بگیرن وقتی می خوان حرف بزنن اول خودمونو جای اونها بذاریم و بعد پاسخ بدیم.
پاداش و پیامد منطقی
وقتی تکالیفشون سر وقت انجام می شد یا کمک می کردن کارهای خونگی، تشویقشون می کردم—یه خوراکی کوچیک، یه ستاره روی تقویم. ولی اگر بچه بازی درمی آوردن، پیامدش همون ستاره منفی یا کم کردن زمان بازی موبایل بود. اینطوری یاد می گرفتن رفتارهاشون نتیجه داره.
همدلی واقعی
خیلی وقتا خودم هم از سنشون بودم یادم میاد که دنیا چقدر بزرگ و ناآشنا به نظر می رسه. سعی می کردم بگم می دونم این حس برات سخته و بعد با هم راه حل پیدا کنیم. اینجوری بچه ها بیشتر تمایل داشتن مشکلاتشون رو با من درمیون بذارن.
خلاصه اینکه ترکیب این تجربه ها کمک کرد بین گوش دادن، راهنمایی و قانون گذاری تعادل برقرار کنم و رابطه گرم و صمیمی با بچه ها حفظ بشه.
خیلی دقیق و درسته
منم تجربه این رفتار ها و نتیجشون رو دارم.